Αλλά και σήμερα το Αγρίνιο ...

Είναι η μεγαλύτερη πόλη του νομού Αιτωλοακαρνανίας με πληθυσμό περίπου 100.000 κατοίκων (54.253 επίσημα, σύμφωνα με την απογραφή του 2001). Το Αγρίνιο είναι χτισμένο στην άκρη μιας από τις πιο εύφορες πεδιάδες της περιοχής, κοντά στους πρόποδες του βουνού Παναιτωλικό. Η πεδιάδα όπου είναι κτισμένο, είναι μεγάλο κέντρο καπνοκαλλιέργειας, το μεγαλύτερο της νότιας Ελλάδας, γι' αυτό στην περιοχή αυτή έχει αναπτυχθεί η βιομηχανία της κατεργασίας του καπνού.

Παράλληλα το Αγρίνιο είναι και μεγάλο εμπορικό κέντρο της διακίνησης του καπνού. Ακόμη είναι και σπουδαίος συγκοινωνιακός κόμβος που συνδέει τη νότια με τη δυτική και τη βορειοδυτική Ελλάδα. Ο δρόμος, που ξεκινάει από το Αντίρριο και καταλήγει στην Ηγουμενίτσα, περνάει από το Αγρίνιο. Υπάρχει ακόμη οδική σύνδεση με το Καρπενήσι και από εκεί για τη Λαμία που συνδέει την πόλη του Αγρινίου με την Εθνική οδό Αθηνών- Θεσσαλονίκης. Αρκετά αναπτυγμένο είναι και το οδικό δίκτυο που συνδέει το Αγρίνιο με τα άλλα επαρχιακά κέντρα του νομού.

Εκτός από τον καπνό, στην περιοχή του Αγρινίου, παράγονται και άλλα προϊόντα, όπως ελιές, σιτάρι, βαμβάκι, ρύζι και άλλα. Παράλληλα έχουν αναπτυχθεί αρκετές βιομηχανίες και βιοτεχνίες που ασχολούνται με την κατεργασία ή την επεξεργασία των παραπάνω προϊόντων.
Τόσο οι κλιματολογικές συνθήκες όσο και το είδος της γεωργικής παραγωγής που υπάρχει στην περιοχή ευνοούν την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να αναπτύσσεται και ο κλάδος αυτός. Σήμερα στην περιοχή του Αγρινίου υπάρχουν μερικές μεγάλες χοιροτροφικές μονάδες, καθώς επίσης και μερικές βοοτροφικές.

Παράλληλα αναπτύσσεται και εκσυγχρονίζεται και η οικόσιτη κτηνοτροφία, με την αντικατάσταση των αβελτίωτων τοπικών φυλών των ζώων με άλλες φυλές βελτιωμένες εγχώριες και ξένες, ενώ ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας αναπτύσσεται και η βιομηχανία ζωοτροφών. Σαν ενδεικτικό αναφέρεται το γεγονός ότι

από τα δεκατέσσερα ξηραντήρια της μηδικής, που υπάρχουν στην Ελλάδα, τα εφτά είναι εγκαταστημένα στην περιοχή του Αγρινίου.

Όλες αυτές οι μικρές ή μεγαλύτερες βιομηχανίες και βιοτεχνίες απασχολούν μεγάλο αριθμό εργατών, με αποτέλεσμα ολόκληρη η περιοχή της επαρχίας Τριχωνίδας, που πρωτεύουσα είναι το Αγρίνιο, να έχει το μεγαλύτερο αριθμό απασχολουμένων στη βιομηχανία και βιοτεχνία από ολόκληρο το νομό.


Δικαστικό Μέγαρο Αγρινίου

chrismakro.gr

Τριγυρνώντας στο διαδίκτυο ανακάλυψα έναν νεαρό συμπατριώτη μας με μεγάλο ταλέντο.
Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά εδώ

http://www.chrismakro.gr/

τα λόγια είναι περιττά και τα συμπεράσματα δικά σας.......

Την εποχή της Τουρκοκρατίας

Η περιοχή του Αγρινίου καταλήφθηκε το 1450 περίπου από τους Τούρκους, οι οποίοι στη θέση της σημερινής πόλης ίδρυσαν το Βραχώρι. Η πόλη αναφέρεται σε αγγλικό χάρτη του 1560 σαν Imbrahoar . Οι κατοικίες των Τούρκων τιμαριούχων ήταν ιδιόμορφες: είχαν αυτόνομη φρουριακή όψη με διπλό ή τριπλό αμυντικό περίβολο.

Οι πρώτες πληροφορίες για την πόλη προέρχονται από τον Τούρκο περιηγητή Evlia Tselebi που το 1668 πέρασε από την πόλη. Αναφέρει ότι υπήρχαν 300 σπίτια, οι κάτοικοι ήταν πλούσιοι γαιοκτήμονες και υπήρχαν 40 καταστήματα. Το 1700 περίπου έγινε πρωτεύουσα του Σαντζακιού του Κάρλελι.
Στα μέσα του 18ου αιώνα τοποθετείται η συγκρότηση της χριστιανικής κοινότητας στις παρυφές της πόλης. Ο Κοσμάς ο Αιτωλός, που δίδαξε εδώ το 1775, ίδρυσε σχολείο που λειτούργησε ως το 1821.
Ο Άγγλος περιηγητής W . Leake πέρασε το 1805 από το Βραχώρι και αναφέρει 500 μουσουλμανικά σπίτια, 100 χριστιανικά και 40 εβραϊκά. Το 1809 πέρασε ο Λόρδος Βύρων και ο συνοδός του Hobhouse , ενώ το 1815 φιλοξενήθηκε στη πόλη ο Γάλλος διπλωμάτης και ιστορικός Pouqueville .
Η πόλη αποτέλεσε τον κύριο στόχο των Ελλήνων επαναστατών λόγω της σημασίας και του πλούτου της . Μέσα στην πόλη υπήρχαν 1000-1500 ένοπλοι (Τούρκοι κάτοικοι και αλβανική φρουρά του Νούρκα Σεβάνη), ενώ οι επαναστάτες έφτασαν τους 4000 στην άλωση της πόλης, που επιτεύχθηκε μετά από λυσσώδη αντίσταση των Τούρκων. Το 1822 οι Αγρινιώτες έκαψαν τα σπίτια τους όταν εγκατέλειψαν την πόλη μπρος στην απειλή του Κιουταχή, μετά από διαταγή της επαναστατικής Κυβέρνησης, για να παρεμποδίσουν την προέλαση των Τούρκων.


Μετά την επανάσταση η πόλη πήρε το αρχαίο όνομα της Αγρίνιο. Ο Κ.Παλαμάς αναφέρει:

‘‘Κι’αν άλλο πήρες όνομα, θαμμένο στα βιβλία,
μ’αρέσει το αρματωλικό όνομά σου’’

Η πόλη κάτω απ' την πόλη

Τρία χιλιόμετρα δυτικά της σημερινής πόλης, αριστερά της δημόσιας οδού (παλαιά Εθνική) κοντά στον οικισμό Διαμαντέικα , συναντούμε τα ίχνη της πόλης του Αγρινίου των κλασσικών χρόνων. Από τα τείχη της, που όπως φαίνεται δεν ήταν ισχυρά, σώζεται μόνο η πρώτη σειρά των δόμων και το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα κτίρια.

Το πιο ενδιαφέρον από τα δημόσια κτίρια είναι η στοά, μήκους 72 μέτρων, που έφερε στο φως η μικρή ανασκαφική έρευνα του Ιωάννη Μηλιάδη το 1928. Πρόκειται για εμπορική στοά που είχε έντεκα καταστήματα, πράγμα που αποδεικνύει ότι η πόλη είχε εξελιχθεί σε εμπορικό κέντρο.
Ως το τελευταίο τέταρτο του 4ου αιώνα π.Χ. ήταν μια ατείχιστη κώμη που άνηκε στο αιτωλικό φύλλο των Αγραίων και αποτελούσε το άγρυπνο μάτι των Αιτωλών προς την εχθρική Ακαρνανία . Το τελευταίο τέταρτο του 4ου αιώνα πρέπει να τειχίστηκε, λόγω της στρατηγικής του σημασίας, στην διάρκεια της δίνης του ανταγωνισμού των Επιγόνων του Μ.Αλεξάνδρου. Το 314 π.Χ. καταλήφθηκε από τους Ακαρνάνες που το εποίκισαν με τους Δηριείς, ύστερα από υπόδειξη του Κάσσανδρου.

Μετά την αποχώρηση των Μακεδόνων οι Αιτωλοί το ανακατέλαβαν με συνθήκη την οποία παραβίασαν, σφάζοντας τους Δηριείς που αποχωρούσαν.
Ύστερα το Αγρίνιο μετασχηματίστηκε σε εμπορικό κέντρο, όπως αποδεικνύει η σωζόμενη Αγορά. Παρήκμασε μάλλον με την ρωμαϊκή κατάκτηση και ερημώθηκε ίσως το 31 π.Χ. με την υποχρεωτική μετοικεσία των κατοίκων στην Νικόπολη. Ο τόπος ακολούθησε τη μοίρα της υπόλοιπης περιοχής στη διάρκεια του Βυζαντίου.
Οι περιηγητές Leake , Basin και Woodhouse τοποθετούν την αρχαία πόλη του Αγρινίου στην θέση Παλιόκαστρο της ανατολικής όχθης του Αχελώου, όπου πρόσφατα αποκαλύφθηκε αρχαϊκό ιερό.